Celem programu kształcenia jest przekazanie studentowi wiedzy, dotyczącej szeroko rozumianych zagadnień konserwatorskich, zarówno teoretycznych, jak i praktycznych oraz nauczenie umiejętności – manualnych czynności konserwatorskich, poprzez ćwiczenia praktyczne.
Pogram kształcenia przygotowuje studenta do pracy w zawodzie konserwatora dzieł sztuki i umożliwia mu specjalizowanie się w dyscyplinach wymagających dalszych studiów. Celem programu jest pogłębienie i rozwinięcie wiedzy oraz umiejętności studenta związanych ze ściśle określoną specjalnością oraz zapoznanie go z dodatkowymi, szczególnymi zagadnieniami. Program nauczania jest elastyczny – umożliwia, w miarę możliwości indywidualny rozwój studenta i tok studiów. Program pozwala opanować wiedzę o przydatnym i użytkowym charakterze w zakresie zadań ochrony dziedzictwa kulturowego. Podstawą programu jest nauka identyfikacji dzieła sztuki i przyczyn jego zniszczeń, rozpoznanie idei autora i budowy techniczno-technologicznej dzieła; wykłady z teorii i metodyki konserwacji oraz materiałoznawstwa służą zarówno uszczegółowieniu wiedzy, jak i ukazaniu problematyki w szerszym kontekście. Program kładzie nacisk na wielość rozwiązań na polu konserwacji – restauracji i wpaja ducha poszanowania dzieła sztuki. Nauczane jest również opracowywanie specjalistycznej dokumentacji konserwatorskiej obiektów zabytkowych, w której szczegółowo opisany jest zarówno sam obiekt (historia, historia sztuki, technika i technologia), jak i przebieg prac konserwatorskich; ćwiczone jest zarówno przygotowywanie dokumentacji według obowiązującego schematu, jak i realizacja dokumentacji multimedialnej.
Program kształcenia pozwala na poznanie skutecznego postępowania konserwatorskiego, naucza metod służących do ratowania oryginalnej substancji obiektów zabytkowych i dzieł sztuki nowoczesnej. Służą temu ćwiczenia i wykłady, na których przekazywana jest wiedza o technikach i technologii konserwacji oraz metodach badawczych, umożliwiających identyfikację materiałów pierwotnie i wtórnie użytych. W trakcie zajęć omawiane są także problemy artystyczno-estetyczne, występujące w dziełach obiektach zabytkowych i zagadnienia związane z oryginalnym przekazem i intencją twórcy dzieła. Ćwiczenia uczą stosowania nabytej wiedzy w praktyce, początkowo na obiektach powstałych w ramach ćwiczeń technologicznych (atrapy obiektów zabytkowych), a następnie przy obiektach zabytkowych. Nauka odbywa się w relacji mistrz – uczeń. Studenci samodzielnie realizują projekt konserwatorski, opracowują dokumentację pisemną i fotograficzną wykonanej konserwacji, uczęszczają na seminarium niższe, w którym biorą udział w dyskusji, dokonują prezentacji multimedialnej oraz piszą prace seminaryjne na podstawie zdobytego i opracowanego samodzielnie materiału. Seminarium wyższe – magisterskie prowadzone jest indywidualnie i związane ściśle z tematem pracy magisterskiej.